دوبی یک آزمایشگاه است

از یک منظر خراسانی، دوبی کارگاه نیست، آزمایشگاه است. تأثیر جریان‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشورهای همسایه و از همه مهم‌تر ایران، نقش نفت، نوع برخورد قبایل مختلف عرب با این پدیده و مکانیسم‌های انتقال صورت‌های مختلف ماده و انرژی اعم از جریان کلمه، تصویر، پول، دیزایر، ایده، آب، نیروی کار، نور، عاطفه، فرهنگ، خشم، الکتریسیته، هواپیما، دیتا، اطلاعات، دانش، اکسیژن و ده‌ها هزار جریان دیگر را می‌توان در این آزمایشگاه فشرده بررسی کرد.

این روزها، بحران اقتصادی اثر خودش را به دوبی رسانده است. گمان می‌رود که این شهر نسبت به کلان‌شهرهای بزرگ دنیا، ضعیف‌تر باشد. دویچه وله در گزارشی به آثار این بحران بر دوبی پرداخته است: 

در ماه اکتبر امسال، امیر دوبی در یک نمایشگاه ساختمانی پرده از طرح جاه طلبانه ایجاد «باغ جمیره» برداشت و اعلام کرد که «ونیز خلیج فارس» با ۷۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری، در ساحل الجمیره بنا خواهد شد. مجمع الجزایری مرکب از آسمان‌خراش‌ها، پارک‌ها و کانال‌های مصنوعی، که بخشی از آن در خشکی و بخشی دیگر از آن در دریا خواهد بود.

همزمان با اعلام این خبر، هشت کشتی خاکبرداری عظیم، در ساحل الجمیره لنگر انداختند. این کشتی‌ها، قرار بود میلیون‌ها متر مکعب خاک و سنگ را از خشکی به دریا بریزند تا باغ جمیره بر آن بنا شود. اما در آغاز ماه نوامبر، کشتی‌ها ناگهان در میان  حیرت ساکنان مناطق ساحلی الجمیره ناپدید شدند. حدس و گمان‌ها، درباره علت آمد و رفت کشتی‌ها، ادامه یافت تا این که مسئولان شرکت دولتی توسعه ساختمانی دوبی معما را گشودند. آن‌ها اعلام کردند که طرح ایجاد باغ جمیره، به دلیل سرایت بحران مالی جهانی به دوبی، فعلا اجرا نخواهد شد

 یادداشت نیویورک تایمز هم با لحنی مشابه به چالش‌های پدید آمده بر سر راه دوبی می‌پردازد.

اما آیا دوبی فرو می‌پاشد؟! مهم نیست، مهم این است که اتفاقات مهمی در این آزمایشگاه می‌افتد و فرصت خوبی برای مطالعه به وجود آمده است.